خوشبختی یعنی همین که بشود گاهی از ته دل خندید

یعنی بشود روی جدول راه رفت و آواز خواند

توی خنکای بهار چای نوشید

و آدم های دوست داشتنی را بیش تر دوست داشت

خوشبختی یعنی من و یک جفت چشم

خوشبختی یعنی لحظه هایی که نچشیده تمام می شوند

و

وای از افسوس...

             این وب شده یه گوشه از ذهن من که انگار دوس ندارم ببینمش انگار دوست ندارم برام مهم باشه. می دونم هست اما می خوام ندیده بگیرمش. مثل اون گوشه از حسم که یه جایی درگیره اما نمی دونم کجاست.

دلم برای یه دل سیر نوشتن تنگ شده برای  حرف های غصه دار و بی غصه ای که برای خودم می گفتم و سبک می شدم. برای گریه های بی دغدغم

حالا شاید بیشتر می خندم اما این فقط خودمم که می دونم بابت این خنده های کجکی و مصنوعی چی دادم چه بهایی پرداخت کردم

شعرها ازم قهر کردند و شدند یه سری کلمات خشک که دلی رو نمی لرزونن حتی دل خودمو

نمیدونم هنوزم می تونم بگم با احساسم یا نه...

من انتهای جاده ام انتهای مسیری که باید  می رفتم....

مرگ را نوشتم

تا حرف به حرف از رو کاغذ بلند شود

و مرا ببوسد

و تمام شود قصه ی کسی که دوستت می داشت

آن گاه تو با خیالی آسوده از من

روانه ی دستهایی خواهی شد

که  تمام تو را

تسخیر کرده اند

باشد

همه ات مال او

من از تو هیچ نخواهم خواست

جز عطری که

هنوز بر آغوشم نشسته است

آنا حسینی

تمام درد من

از روزهاييست كه نمي مانند...

صدا كن مرا صداي تو خوب است

صداي تو سبزينه ي آن گياه عجيبي است

كه در انتهاي صميميت حزن مي رويد

در ابعاد اين عصر خاموش

من از طعم تصنيف در متن ادراك يك كوچه تنهاترم

بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايي من بزرگ است

و تنهايي من شبيخون حجم تو را پيش بيني نمي كرد

و خاصيت عشق اين است...

به باغ همسفران

سهراب سپهري

تو را می خواهم

مثل سیبی که آدم را خورد

مثل اشک های مجنون

و اشک های خودم....

تو را می خواهم

و تو را می فهمم

درست مثل خودم که در دهان زمستان آب  می شوم....

آنا حسینی

برای بردیا یک جفت جوراب خریدم

یک جفت جوراب آبی رنگ که یک روی مچش سر یک قورباغه دارد با لپ هایی باد کرده و تپل و چشم هایی درشت و براق  درست مثل بردیا درست مثل خودم شاید

می دانم که دوست دارد

می دانم حس مادری اشتباه نمی کند....

هیسسسسسسسسسس

دیگر صدایم نکن به تو نخواهم رسید

قدم هایم ازین تندتر نخواهد شد

هیسسسسسسسسسسس

صدایم نکن شادی بیدار می شود...

.........

شعرهایم

از بس که نخواندیشان

توی دفترم کپک زده اند

آنا حسینی

قرار می گذاریم

تو با چشمانی بی قرار رو به روی من می نشینی

می دانم

می دانم

جای تو سر میز دیگریست

اما تنها چند لحظه بمان

تنها چند لحظه تا شعرم را با نگاه تو  و قهوه ای تلخ تمام کنم

آنا حسینی

...وقتي تو نيستي

تا ميز انتهاي كافه را نشانت دهم

وقتي پرنده تنها پنج حرف الفباست

و پنجره

از ديوار پاسيو دورتر نمي رود

مي توانم بنشينم

و آرام آرام

انگشت اشاره ام را ببرم

گروس عبدالملكيان،شعر بي پايان از مجموعه ي سطرها در تاريكي جا عوض مي‌كنند

چيزي نمي گوييم

تنها غذا مي خوريم

تنها فيلم تماشا مي‌كنيم

تنها شعر مي خوانيم

 و تنها مي دانم كه جدايي بالشي مي شود

كه شب ها ميانمان دراز مي كشد

آنا حسيني

باد نمناک زمان می گذرد

رنگ می ریزد از پیکر ما

خانه را نقش فساد است به سقف

سرنگون خواهد شد بر سر ما...

تکیه گاهم اگر امشب لرزید

بایدم دست به دیوار گرفت

با نفس های شبم پیوندی است

قصه ام دیگر زنگار گرفت...

شعر دلسرد؛ مرگ رنگ؛ سهراب سپهری

یک دسته گل سفید در دستش بود

یک واژه ی عاشقانه گوشه ی لبهایش

دستش به چین دامن من حلقه

چشمش به انتظار لبخندم بود

افسوس که با تو چقدر فاصله داشت

مردی که حلقه اش انگشتم بود...

آنا حسینی

از تمام بی کسی هایم عبور می کنی

میان کوچه ی تو حبس می شوم

مرا به خانه می کشی

و مسخ می شوم

من؛ جوجه کبوتری تسلیم و بی پر

مثل قراردادی که فسخ می شوم...

آنا حسینی

*******

همه ی کتابارو به اضافه ی چند تا دیگه خوندم

دیگه نمی خوام بنویسم

شاید نظرم عوض بشه اما هنوز تا اونروز خیلی مونده

ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک

حق نگه دار که من میروم الله معک

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس

ذکر خیر تو بود حاصل تسبیه ملک

در خلوص منت ار هست شکی  تجربه کن

کس عیار  زر خالص نشناسد چو محک

گفته بودی که شوم مست و دو بوست بدهم

وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک

بگشا پسته خندان و شکر ریزی کن

خلق را در دهن خویش مینداز به شک

چرخ برهم زنم ار غیر مرادم گردد

من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

چو بر حافظ خویشش نگذاری باری

ای رقیب از بر او یک دو قدم دور ترک

امتحانا تموم شد...

دکتر باقری دیگه از ترم بعد واسه دو سال میره ماموریت و سعادت کلاس های پراحساسشو  از ما می گیره

دلم تنگ میشه و این که تو جشن فارق التحصیلی نباشه ناراحتم میکنه دل خوشیم به اینه که دکتر شادروی یک سال از ماموریتش مونده و دیدن دوبارش میتونه واقعا خوشحالم کنه...

نمره های جالبی نگرفتم ولی بد هم نیست بعضی استادا کم لطفی می کنن و بعضی واقعا شرمنده

 دیگه حرف زیادی گفتن ندارم جز اینکه چند تاکتاب دارم میخونم و یه نیمچه داستان دیگه نوشتم که میذارم رو وب اگه کسی برای خوندنش باشه....

 اسمی کتاب ها:

بیگانه آلبر کامو

خداحافظ گری کوپر رومن گاری

چهره مرد هنرمند در جوانی جیمز جویس

غرور و تعصب جین آستین

کوری ژوزه ساراماگو

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس

که جنان زو شده ه ام بی سر و سامان که مپرس

کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد

که چنانم من ازین کرده پشیمان که مپرس

 .......................

شاعر میگه کاشکی جز تو کسی داشتمی

یا به تو دسترسی داشتمی

و یک شاعر دیگه می گه

شاید امروز کسی می آید

یا به فول حافظ:"زده ام فالی و فریادرسی می آید..."

شاید آن سایه که از دور پیداست

به هوای دل من می آید

و اون شاعر هنوز شعرشو تموم نکرده...

آنا حسینی

  ٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫

اتفاقاتی داره می افته که دست من نیست

دست هیچ کس نیست

دستم به نوشت نمی آد..

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت

جانم بسوختی و به جان دوست دارمت

حرف های دلم تا خود لبها می آیند و دوباره توی قلبم می ریزند

نه تو نه هیچ کس دیگر

 آخر

 نخواهد فهمیدم...

اینجای نوشته ها که می رسم نقطه چین می گذارم و می آیم پایین تر و دوباره ...

از تو می نویسم و نمی نویسم...

تو جایی آن طرف تر از احساس من ایستاده ای و به دست خط من می خندی...

آنا حسینی

گفته بود برای دنیا بنویسم

نشد

دنیای من حرفی برای گفتن نداشت

عمر

یک عمر حاصلش چه خواهد شد

یک عشق یک ازدواج بی معنی

یک کودک همیشه سرگردان

و هزار معشوق ندیدنی

یک عمر برای خودش میگذرد

گوش به قلب من نخواهد کرد

قلبم به دست یکی ست و دستم به دیگری

کودکی که دوستش خواهم داشت

حاصل وصل عشق نخواهد بود 

ارثیه ی تلخ نسل من این است

عمری که تا ابد بخواهد سوخت

آنا حسینی

دوسش دارم اما دنیای ایراد وزن و قافیه است...

مثل درخت پا به پاییز

رنگ به رنگ می شوم

وقتی قوس لبخندت با من است

و خط نگاهت با دیگری.

استادم دکتر بهادر باقری

می روی

دنیایی که روی دست هایم گذاشته ای

دیگر نفس نمی کشد...

****

کاش از جریان سیال ذهنم بیرون می ریختی

تا وقتی درونم را به اکسپرسیونیسم می سپارم

دوباره تو را مجسم نکند...

***

 کاش کسی برای مردنم دعا کند..

گاهی صدایی

گاهی کلماتی که روی صفحه ی موبایل ظاهر می شوند

هنوز با رویاهای خودم می شناسمت..

آنا حسینی

ترانه ی بارانی

دیشب باران قرار با پنجره داشت

روبوسی آبدار با  پنجره داشت

یکریز به گوش پنجره پچ پچ کرد

چک چک،چک چک.... چکار با پنجره داشت؟

قیصر امین پور، دستور زبان عشق

نگاهم با نگاهش باز آمیخت

و این دیوار سرد فاصله شاید فروریخت

نمی دانم چرا این راه رفته بازگشته

نگو با من که از اول هم این راه را نرفته

که رفته یا نرفته او همین جاست

و شاید دست هایش هم همان است، بی کم و کاست

نگاهم می کند مثل نگاه گرم دیروز

نگاهم می شود از گریه پرسوز

و قلبم می تپد در سینه بازهم

من و او می رویم در سایه با هم...

آنا حسینی

اااااا چقده نگاه داشت

نو روز بر

 فرزندان کوروش

مبارک

از خستگی تکوندن یه اتاق فینگیلی ولو شدی روی مبل... گوشیتو چک میکنی... توی اس ام اس می خونی: سیمین دانشور پر...

می گی وای... ناراحت می شی.. غصه می خوری... نه واسه دلتنگی ولی یه حسی تو دلتو پر می کنه از غصه

حس می کنی زری سووشون با چند تا بچه ی قد و نیم قد، پیرزن بیچاره ی به کی سلام کنم با هزار تا زن بدبخت دیگه از جلوی چشمات می گذرن و یه جایی توی فضایی که بوی عید و برف بی موقع می ده گم می شن

با خودت می گی بانوی نود ساله ی قصه ها، می گی بانوی قلم، می گی کاش منم که از زمین می پریدم، حداقل تو بیست و سی نیم دقیقه مراسممو پخش می کردن

می گی خوش به حالت سیمین... دوست داشتم...

سفر ایستگاه از بهترین های قیصر:

قطار  می رود

تو می روی

تمام ایستگاه می رود

و من چقدر ساده ام

که سال های سال

در انتظار تو

کنار این قطار رفته ایستاده ام

    و همچنان

           به نرده های ایستگاه رفته

                                         تکیه داده ام!

قیصر امین پور، دستور زبان عشق

این یه نیمچه داستان کوتاه از خودمه البته نوشته ی اولیه است هنوز ویرایش نشده لطفا نظر یادتون نره...